شهید آیت الله سید عبدالحسین دستغیب در شب عاشورای ۱۲۹۲ شمسی در شهر شیراز، در خانواده روحانی پای به عرصه وجود گذاشت.

پدر بزرگوارش، مرحوم سید محمد تقی دستغیب، به سبب عشق وافری که به حضرت اباعبدللّه الحسین علیه السلام داشت و به دلیل تقارن زمان ولادت این کودک با ایّام جانسوز شهادت امام حسین علیه السلام، نام او را «عبدالحسین» نهاد.
درس‌های ابتدایی حوزه علمیه را نزد پدر آموخت و پس از فوت پدرش، نزد شیخ اسماعیل ملا احمد دارابی و ملا احمد ارسنجانی دوره مقدماتی و سطح را در مدرسه خان شیراز ادامه داد و در سال ۱۳۱۴ به نجف اشرف رفت.
شهید بزرگوار خود در باره علت عزیمتش به نجف چنین گفته: «در زمان رضا خان قلدر ملعون مرا چند بار زندانی کردند، بعد فشار آوردند و ۲۴ ساعت مهلت دادند که خلع لباس کنم و از روحانیت بیرون روم و مسجد و منبری نباشم.
بناچار فرار کردم و رفتم نجف و این هم به خواست خدا وسیله خیری شد برای استفاده از محضر بزرگان.»
شهید آیت الله دستغیب در طول هفت سال اقامت در جواز بارگاه پرفیض حضرت علی بن ابی طالب علیه السلام با جدیّت تمام به ادامه تحصیل و تهذیب مشغول شد و به مراتب علمی و معنوی بالایی دست یافت و در همان سنین جوانی به اخذ درجه اجتهاد از مراجع بزرگ آن زمان نایل آمد. 
آیت اللّه سیدابوالحسن اصفهانی، آیت اللّه آقاضیاء عراقی، آیت اللّه سید باقر اصطهباناتی، شیخ محمّدکاظم شیرازی و مرحوم آیت اللّه میرزاعلی آقای قاضی تبریزی از استادان معروف ایشان در نجف اشرف بودند.
با مراجعت به شیراز و همزمان با سقوط حکومت رضاخانی منشا خدمات بزرگ دینی و اجتماعی شد.
مسجد جامع عتیق شیراز را که یکپارچه مخروبه بود با همکاری مردم تجدید بنا و آن را به کانونی برای تبلیغات دین و شعائر اسلامی تبدیل کرد.
امام خمینی ایشان را معلم اخلاق و مهذب نفوس می‌خواندند و می‌گفتند: کلام ایشان همه، معنویات و دعوت به خدا و اسلام است.
مرحوم حجت الاسلام و المسلمین سید محمد مهدی دستغیب برادر شهید دستغیب، درباره اش می‌گوید: پس از اقامه نماز جماعت همه شب‌ها بحث تفسیر قرآن و شب هاى جمعه برنامه دعاى کمیل و ایّام محرم و صفر و فاطمیه مجالس سوگوارى و بحث هاى ولایت اهل‏ بیت (ع) و ماه مبارک رمضان پس از نماز جماعت ظهر و عصر بحث اصول عقاید داشت و این برنامه چهل ساله ایشان در مسجد شریف جامع از قدیمى‏‌ترین مساجد ایران (با قدمت بیش از یکهزار و یک صد سال) بود.
دعای کمیل را آنقدر سوزناک می‌خواند که شب‌های جمعه مردم از هرجای شهر بودند خود را به مسجد جامع عتیق شیراز می‌رساندند تا از مراسم دعا بهره گیرند.
مرحوم برادرشان می‌گوید: او زاهد و عابد بود و چون هوای نفس نداشت و سرتا پا خدایی شده بود کلامش و دعایی که می‌خواند در مردم تاثیر فراوان داشت و هنوز هم صدای شهید از در و دیوار مسجد جامع و شهر شیراز به گوش می‌رسد.
سادگی کلام و زندگیش موجب شد افراد زیادی به او علاقه‌مند شوند.
او در خانه‌ای محقر و ساده زندگی می‌کرد، کلامش ساده و شیوا بود و مسایل سخت فلسفی و حکمت را به گونه‌ای بیان می‌کردند که همه مردم آن را می‌فهمیدند و از آن سود می‌بردند.
وی در ماجرای مخالفت رضاخان با روحانیان در فارس در صف اوّل مبارزات بود و بار‌ها به سبب پشتیبانی جدّی از نهضت امام خمینی رحمه الله به زندان رفت.
پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی، آیت اللّه دستغیب به عنوان نماینده امام و امام جمعه شیراز در استان فارس مشغول خدمت شد و تا آخرین روز‌های عمرش در سنگر مقدس نماز جمعه به دفاع از انقلاب اسلامی و احکام و ارزش‌های اسلامی پرداخت.
در ماجرای تدوین قانون اساسی به عنوان اولین نماینده مردم استان فارس به نمایندگی مجلس خبرگان قانون اساسی انتخاب شد.
در توطئه لیبرال‌ها و خط نفاق که بنی صدر و گروهک‌های منافقین در اوایل انقلاب پیش آوردند، آیت اللّه دستغیب از طریق دفاع از ولایت فقیه با همه وجود به مبارزه با منافقان پرداخت. 
آیت اللّه دستغیب در سال‌های دفاع مقدس ، به کمک رزمندگان و تشویق جوانان، به مقابله با استکبار مشغول شد و جنگ تحمیلی را بزرگ‌ترین و مهمّ‌ترین مسئله انقلاب اسلامی معرفی کرد و لحظه‌ای از کمک به جبهه‌ها و مهاجران و مجاهدان جبهه حق علیه باطل دریغ نکرد.
مجموعه آثار شهید دستغیب را بیش از ۵۵ کتاب ذکر کرده اند و کتاب گناهان کبیره در ۲ جلد؛ قلب سلیم؛ استعاذه؛ صلاةُ الخاشعین؛ خطبه‌های شعبانیه؛ داستان‌های شگفت؛ توحید؛ معاد؛ بندگی راز آفرینش؛ ۸۲ پرسش؛ اخلاق اسلامی؛ معارض از قرآن؛ معراج و زندگانی صدیقه کبری از مهمترین آثار این شهید والامقام است.
خصوصیت عمده کتاب‌های وی علاوه بر سادگی و روانی، این است که بر اساس نیاز‌های اخلاقی و اجتماعی جامعه تدوین شده و به لحاظ محتوا مورد اعتماد است.
آیت اللّه دستغیب پس از یک عمر خدمت به اسلام و مسلمین جمعه ۲۰ آذر سال ۱۳۶۰، در حالی که برای برگزاری نمازجمعه به همراه نوه خود شهید سیّد محمّدتقى دستغیب و چند نفر از یاران و همراهان با وفایش، عازم مصلی بود بین راه به دست منافقی کوردل به شهادت رسد و پیکر مطهرش پس از تشییعی با شکوه، در جوار مرقد مطهر سید میراحمد به خاک سپرده شد.