مباهله در لغت به معناي نفرين متقابل است.مباهله در عين سادگي حربه‌ي قاطعي براي اثبات حقانيت دين است.

فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْاْ نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَ أَبْنَاءَكمُ‏ْ وَ نِسَاءَنَا وَ نِسَاءَكُمْ وَ أَنفُسَنَا وَ أَنفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتهَِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَتَ اللَّهِ عَلىَ الْكَذِبِين‏ سوره آل عمران آيه 61 ( و هرکه با وجود اين علم سوي تو آمده با تو مجادله کند بگو بيائيد پسران و زنان و نفوس خويش بخوانيم و تضرع کنيم آنگاه لعنت خدا را به دروغگويان کنيم) از امام کاظم (ع) روايت شده که هيچکس ادعا نکرده که پيغمبر در مباهله با نصاري غير از علي ابن ابيطالب و فاطمه و حسن و حسين کس ديگري را زير کساء وارد نموده باشد ، پس تاويل ” ابنا ئنا حسن و حسين و تاويل نسائنا فاطمه و تاويل انفسنا علي بن ابيطالب (ع) است.( تفسير صافي صفحه92)

گروهي از مسيحيان نجران حضرت عيسي (ع) را خدا و يا پسر خدا مي‌دانستند، تا اينکه شنيدند قرآن کريم مي‌فرمايد:
به طور حتم، کافرند آن کساني که مي‌گويند خدا همان مسيح، پسر مريم است…
مسيحيان با شنيدن اين آيات گويي آسمان را بر فرقشان کوبيدند.
نجرانيان در پي پاسخ به آيات قرآن بودند که نامه‌اي از رسول اکرم (ص) به دستشان رسيد و در آن نوشته شده بود …
تنها بنده‌ي خدا باشيد و تنها فرمان خدا را اطاعت کنيد، اين حرف من است و اگر دعوت مرا نپذيرفتيد بايد جزيه (ماليات) بدهيد…
نجرانيان از پذيرفتن سخن حق پيامبر صل الله عليه و آله وسلم لجوجانه سرباز زدند؛ در اين حال آيه نازل شد که : (قل تعالوا ندع ابناءنا و ابناءکم … آل عمران/61)؛ اي پيامبر با آنان مباهله کن… به آنان پيشنهاد مباهله شد، گفتند به ما مهلت دهيد، مهلت داده شد …
رسول اکرم(ص) قبل از اينکه قصد مباهله کند، عبا بر دوش مبارک گرفت و حضرت اميرالمؤمنين و حضرت فاطمه و حسن وحسين عليهم السلام را در داخل در زير عبا نمود و فرمود: پروردگارا! هر پيغمبري را اهل بيتي بوده است که مخصوص‌ترين خلق بر آن پيغمبر بوده‌اند، خداوندا اينان اهل بيت منند، آنها را تطهيرشان کن.
سپس جبرئيل امين نازل شد و آيه تطهير (انما يريد الله ليذهب عنکم الرجس …) ؛ را در شأن اهل بيت (ع) آورد (سوره احزاب، آيه‌ي33) آنگاه رسول اکرم آن چهار بزرگوار را براي مباهله با خود بيرون برد.
بزرگ نجرانيان گفت: از رفتار و کردار بزرگ آنان (پيامبر اکرم(ص) ) پيداست که او برحق است. من همراه او چهره‌هايي مي‌بينم که اگر براي دعا دست بر آسمان بردارند کوه‌ها را از جا مي‌کنند و اين بيابان بر ما آتش مي‌شود و يک مسيحي بر روي زمين باقي نمي‌ماند؛ صلاح ما نيست که با او مباهله کنيم و بايد شرط جزيه را بپذيريم و به سلامت به شهر و ديار خود برگرديم که چنين هم شد.

اعمال روز مباهله
غسل، روزه، دو رکعت نماز مانند روز عيد فطر، خواندن دعاي مباهله، خواندن دعا بعد از دو رکعت نماز و هفتاد مرتبه استغفار، صدقه دادن، زيارت اميرمؤمنان عليه السلام و مناسب تر از همه خواندن زيارت جامعه کبيره.

روز ملی روستا توسط شورای فرهنگ عمومی کشور به منظور ارج نهادن به روستائیان و فرهنگ روستائی تصویب شد.

بر اساس تصمیمات جلسه مورخ 1393/07/02 دستگاههای فرهنگی کشور در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مقرر شد به منظور ارج نهادن به روستائیان عزیز و فرهنگ روستائی تعیین یک روز به نام «روز ملی روستا» به شورای فرهنگ عمومی کشور پیشنهاد شود.

بر این اساس، طی درخواست مرکز توسعه روستایی، 15 مهرماه به عنوان روز ملی روستا توسط شورای فرهنگ عمومی کشور تصویب شد.

موضوع برای تصویب نهایی و درج این مناسبت در متن تقویم رسمی کشور به شورای عالی انقلاب فرهنگی ارسال و شورای یاد شده در جلسه 736 مورخ 24 شهریور ماه سال 1392، 15 مهرماه را به عنوان روز روستا تصویب کرد.

مصوبه مذکور توسط رئیس مرکز توسعه روستایی به استانداران سراسر کشور ابلاغ و مقرر شد اقدامات لازم از سوی مراجع ذیربط جهت تجلیل از جایگاه روستائیان و روستانشینان به مناسبت این روز بعمل آید.

أَيْ بُنَيَّ، إِنِّي لَمَّا رَأَيْتُنِي قَدْ بَلَغْتُ سِنّاً، وَ رَأَيْتُنِي أَزْدَادُ وَهْناً، بَادَرْتُ بِوَصِيَّتِي إِلَيْكَ، وَ أَوْرَدْتُ خِصَالاً مِنْهَا قَبْلَ أَنْ يَعْجَلَ بِي أَجَلِي دُونَ أَنْ أُفْضِيَ إِلَيْكَ بِمَا فِي نَفْسِي، أَوْ أَنْ أُنْقَصَ فِي رَأْيِي كَمَا نُقِصْتُ فِي جِسْمِي، أَوْ يَسْبِقَنِي إِلَيْكَ بَعْضُ غَلَبَاتِ الْهَوَى وَ فِتَنِ الدُّنْيَا، فَتَكُونَ كَالصَّعْبِ النَّفُورِ. وَ إِنَّمَا قَلْبُ الْحَدَثِ كَالْأَرْضِ الْخَالِيَةِ مَا أُلْقِيَ فِيهَا مِنْ شَيْ‏ءٍ قَبِلَتْهُ. فَبَادَرْتُكَ بِالْأَدَبِ قَبْلَ أَنْ يَقْسُوَ قَلْبُكَ، وَ يَشْتَغِلَ لُبُّكَ، لِتَسْتَقْبِلَ بِجِدِّ رَأْيِكَ مِنَ الْأَمْرِ مَا قَدْ كَفَاكَ أَهْلُ التَّجَارُبِ بُغْيَتَهُ وَ تَجْرِبَتَهُ، فَتَكُونَ قَدْ كُفِيتَ مَؤُونَةَ الطَّلَبِ، وَ عُوفِيتَ مِنْ عِلاَجِ التَّجْرِبَةِ، فَأَتَاكَ مِنْ ذلِكَ مَا قَدْ كُنَّا نَأْتِيهِ، وَ اسْتَبَانَ لَكَ مَا رُبَّمَا أَظْلَمَ عَلَيْنَا مِنْهُ.

پسركم! چون ديدم ساليانى را پشت سر نهاده‌ام و به سستى درافتاده، بدين وصيت براى تو پیش دستی كردم، و خصلت‌هایی را در آن بر شمردم، از آن پيش كه مرگ بشتابد و مرا دريابد و آنچه در انديشه دارم به تو ناگفته ماند، يا اندیشه‌ام نيز همچون تنم نقصانى به هم رساند، يا پيش از- نصيحت- من پاره اى خواهش‌های نفسانى بر تو غالب گردد، يا فریبندگی‌های دنيا تو را بفريبد. پس همچون شترى باشى گريزان- و سرسخت و نا به فرمان-؛ و دل جوان همچون زمين ناكشته است، هر چه در آن افكنند بپذيرد، پس به ادب آموختنت پرداختم، پيش از آنكه دلت سخت شود و خردت هوايى ديگر گيرد، تا با راى قاطع روى به كار آرى، و از آنچه خداوندان تجربت در پى آن بودند و آزمودند بهره بردارى، و رنج طلب از تو برداشته شود و نيازت به آزمودن نيفتد. پس به تو آن رسد كه ما- به تجربت- بدان رسيديم، و براى تو روشن شود آنچه گاهى تاريكش می‌دیدیم.

ادامه »